Osteopatia

Co to jest osteopatia?

Osteopatia jest systemem manualnej medycyny bazującej na odkryciach, przemyśleniach i klinicznych doświadczeniach jej amerykańskiego twórcy, lekarza Andrew Taylor Stilla (1828-1917). Still, będąc praktykującym medykiem, połączył wiedzę  z zakresu medycyny klasycznej ze skutecznymi  praktykami medycyny ludowej, wzbogacając je o swoje spostrzeżenia i odkrycia. Lecząc swoich pacjentów na przełomie XIX-XX wieku, osiągał zadziwiające rezultaty, także sława o skuteczności jego leczenia bardzo szybko się rozprzestrzeniała.

W 1892 powstała pierwsza szkoła medyczna  wg. nowej koncepcji nazwanej przez Stilla osteopatią (z łacińskiego os-kość, patia-patologia, problem) American School of Osteopathy w Kirksville w Missouri. Aby lepiej zaznaczyć różnicę dzielącą osteopatię od podstawowej koncepcji (doktryny lekarskiej), wyodrębnił tytuł jaki po ukończeniu szkoły używali jego uczniowie – D.O. (doktor osteopatii), a nie M.D. (doktor medycyny).

Tłumacząc nazwę osteopatia wydawałoby się, że zajmuje się ona problemami układu kostnego. Nic bardziej mylnego, zarówno Still jak i jego następcy pracując manualnie oddziaływali poprzez układ kostno – szkieletowo – mięśniowy na cały organizm dążąc do przywrócenia równowagi funkcjonalnej i homeostatycznej.

Eliminując strefy wzmożonych napięć i patologicznych wzorców, wpływali na pobudzenie procesów  samoregeneracji. Ten swoisty sposób odruchowego wpływania na ciało ludzkie swoją dużą skuteczność opiera na trzech podstawowych zasadach.

Nasi specjaliści

Ciało jako jedność.

Ta starożytna zasada holistycznego myślenia oparta na świadomości współistnienia i wzajemnej nierozerwalności ciała fizycznego z oddziałującymi na siebie układami (kostnym, mięśniowym, krążenia, oddechowym, pokarmowym, wydalniczym, nerwowym, immunologicznym, hormonalnym i rozrodczym) oraz ciała psychoemocjonalnego pomaga osteopacie zbliżyć się do przyczyn choroby.

Struktura wpływa na funkcje, funkcja oddziałuje na strukturę.

Świadomość tych wzajemnych interakcji tłumaczy szereg dolegliwości bólowych u ludzi, których struktura nie została uszkodzona, gdzie problemu nie odzwierciedlają badania diagnostyczne i testy medyczne a przyczyna leży w zaburzeniu funkcji (dysfunkcji). Tacy pacjenci często miesiącami tkwią w bólu, nieskutecznie leczeni objawowo (przeciwbólowo), chodzą od specjalisty do specjalisty, wykonując kolejne badania, z których strukturalnie niewiele wynika. Często dowiadują się o tym, że „na wszystko powinni uważać, a ruch jest dla nich przeciwwskazany”. Dokładna analiza wzorców ruchowych, globalna i lokalna ocena funkcjonalna, bardzo często rozwiązuje ich problem.

Funkcjonalność ciała ludzkiego, każdego z układów jest wyznacznikiem życia (ruch to życie). Brak ruchu, jego ograniczenie lub patologiczny wzorzec degeneruje strukturę poprzez zaburzenie: ukrwienia, odżywienia, odpływu metabolicznego, aktywności hormonalnej, enzymatycznej itd. Poprzez właściwy rodzaj terapii możemy spowolnić, zatrzymać a w niektórych przypadkach zregenerować zmienioną patologicznie strukturę. Tak więc, osteopatia jest skutecznym i bezpiecznym sposobem eliminowania bólu i poprawy komfortu życia pacjentom ze zmianami zwyrodnieniowo – degeneracyjnymi, chronicznymi, wieloukładowymi, u których długotrwałe leczenie przeciwbólowe jest szkodliwe i nieskuteczne. Właściwa praca osteopatyczna pozwala, nie rzadko, ochronić pacjenta przed zabiegiem operacyjnym, lub przyspieszyć powrót do zdrowia i sprawności po jego wykonaniu.

Każdy żywy organizm posiada zdolności samolecznicze, autoregeneracyjne.

Tzw. WITALNOŚĆ, o której mowa, warunkuje tempo leczenia oraz jego sukces. Wiedzą o tym wszyscy zajmujący się sztuką medyczną. W osteopatii ta zasada ma swoiste znaczenie. Terapeuta dąży do pobudzenia mechanizmów samonaprawczych poprzez specyficzną odruchową pracę manualną na Autonomicznym Układzie Nerwowym, eliminowanie patologicznych napięć, wadliwych wzorców, uświadamianie i analizowanie negatywnych wpływów zewnętrznych, związanych ze „stylem życia”, sposobem odżywiania, umiejętnościami regeneracji i odpoczynku. Wszystko dla odblokowania mechanizmów samoleczenia, dążąc do uzyskania równowagi psychofizycznej.

Główne kierunki oddziaływania terapeutycznego

Osteopatia narządu ruchu

jest jednym z trzech głównych kierunków oddziaływania terapeutycznego, nastawionego na ocenę sprawności funkcjonalnej poszczególnych elementów oraz całości. Terapeuta osteopata posiadający wiedzę z zakresu ortopedii, neurologii i fizjoterapii, ocenia stan funkcjonalny narządu ruchu. Dokładne badanie ortopedyczne, neurologiczne i osteopatyczne, subtelna palpacja, pozwalają skutecznie określić miejsca dysfunkcji. Wycelowane manipulacje stawowe, techniki relaksacji powięziowo – mięśniowej, stymulacja punktów spustowych (obszarów w obrębie tkanek miękkich charakterystycznie nadwrażliwych bólowo), neuromobilizacje oraz wiele innych technik, pozwalają w skuteczny sposób usunąć dysfunkcję.

Wskazania

Osteopatia czaszkowo – krzyżowa

Rodzaj terapii opracowanej przez G. Sutherlanda, opartej na odkryciu subtelnego ruchu kości czaszki w obrębie swoich szwów, oraz zsynchronizowanej z nim aktywności kości krzyżowej. Idąc dalej Sutherland opisał rytm, nazwany Pierwotnym Rytmem Oddechowym ściśle wg. niego powiązany z fluktuacją (obiegiem, ruchem) płynu mózgowo-rdzeniowego. Bardzo delikatna palpacja, subtelny dotyk, manewry ręczne mające na celu neutralizację napięć, oddziaływają na struktury membranowe wewnątrz czaszki (sierp mózgu, namiot móżdżku) wpływając zarazem na usprawnienie odpływu krwi w zatokach żylnych, jak i zmniejszeniu napięcia przenoszonego przez kości czaszki opony mózgowe na tkankę nerwową. Oddziaływanie terapii czaszkowo – krzyżowej poza aspektem czysto mechanicznym wiąże się z do dziś niezbadanym, wpływem „energetycznym”, uruchamiającym głębokie rezerwy do samoleczenia drzemiące w tak mało poznanym przez naukę mózgu.

Wskazania

Osteopatia narządów wewnętrznych

Z jednej strony mechaniczne podejście oceniające strefę danego narządu: wrażliwość palpacyjną, temperaturę, zabarwienie, napięcie obszaru więzadłowo – powięziowego, aktywność ruchową, topografię. Z drugiej zaś szeroko rozumiana refleksologia w kontekście diagnostycznym jak i terapeutycznym. A więc techniki: ucisku, rozciągania, oddechowe, stymulacji stref skórno-trzewnych, mających na celu odtworzenie prawidłowych relacji funkcjonalno-napięciowych, poprawę ukrwienia lokalnego, odpływu żylno-limfatycznego oraz uruchomienie całej kaskady zjawisk neurofizjologicznych niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Wskazania

W praktyce klinicznej bardzo często zdarzają się pacjenci z problemami pochodzącymi od wielu układów, choć z dominującym jednym , dlatego też każda sesja terapeutyczna łączy w sobie pracę strukturalną, narządów wewnętrznych oraz czaszkowo – krzyżową w różnych proporcjach w zależności od potrzeb. Należy jeszcze raz podkreślić, że osteopatia traktuje ludzkie ciało jako całość, dążąc do usunięcia przyczyn zaistniałych dolegliwości, współpracując przy tym ze specjalistami innych gałęzi medycznych.